Αιθεροβάμωνες σε νεφέλες που φτιάξαμε μόνοι μας ψάχνοντας τρόπο να δραπετεύσουμε από αυτά που μας βαραίνουν, απλώνοντας φτερά ξεπουπουλιασμένα από τις κακουχίες της καρδιάς, καταφέραμε να φτάσουμε έναν ουρανό καθάριο, φιλόξενο, γεμάτο κατανόηση. Σκαρφαλώσαμε σε άστρα και γαλαξίες να φτιάξουμε με αστερόσκονη και δάκρυ κάτι μοναδικά δικό μας. Πιαστήκαμε λοιπόν από ένα σποράκι πικραλίδας που το πήρε ο άνεμος αγκαλιά για να κατέβουμε και να φυτέψουμε το τρυφερό βλαστάρι της αγάπης μας, σε ένα σύννεφο ποτισμένο με όλες τις αποχρώσεις ενός δειλινού γεμάτοι ελπίδα.

Ήμουν κουρασμένο παιδί, αργότερα εξαντλημένη έφηβος

και μετά μία ταλαίπωρη ενήλικας.

Είχα αρχίσει να φροντίζω τους άλλους από μικρή,

να νοιάζομαι για τα πράγματα που συνέβαιναν στους γύρω μου,

να ανησυχώ για τον κόσμο μου.

Παρόλα αυτά, μεγαλώνοντας η κούραση με βάραινε όλο και περισσότερο,

το νόημα της ζωής, της ύπαρξης, με προβλημάτιζαν συνεχώς,

μέχρι που κατάλαβα ότι η ευθύνη των πάντων δε βάραινε μόνο τους δικούς μου ώμους.

Δεν έπρεπε να αναλάβω εγώ τα πάντα για όλους.

Άργησα να συνειδητοποιήσω αυτά που συνέβαιναν σε μένα,

άργησα πολύ εαυτέ μου να νοιαστώ για σένα, σε παραμέλησα,

σε έβαλα στην άκρη και σε ξέχασα.

 Μετά κατάλαβα ότι έπρεπε να φροντίσω και 'μένα,

να προστατεύσω και 'μένα, να μ' αγκαλιάσω, να με μάθω,

να με αποδεχτώ, να μ' αγαπήσω.

Γι' αυτό έστω και τώρα εαυτέ μου, σου υπόσχομαι ότι δε θα σε

ξαναπετάξω και ούτε ποτέ θα ξαναφήσω άλλον να σε μειώσει

να σε υποτιμήσει, να σε παραγκωνίσει.

 Από 'μένα, σε 'μένα, για 'μένα, μου το υπόσχομαι.

Θέλω να αγγίξω το μπλε της ψυχής σου,

θέλω να βαφτώ μ' αυτό το χρώμα που έχει κατακλύσει το κέντρο της ύπαρξής σου.

Θέλω να κολυμπήσω στο αχανές βάθος του μυαλού σου,

να καταλάβω τις αποχρώσεις των σκέψεων σου

και να παραδοθώ στο γαλάζιο των απόκρυφων παθών σου.

Θέλω να δω όλα όσα κρύβεις στην αδάμαστη θάλασσα

που αέναα αναμοχλεύει τις λέξεις μέσα σου,

τις έννοιες που σε βασανίζουν,

τα αισθήματα που ξεχειλίζουν από μέσα σου,

είτε με λόγια, είτε με δάκρυα.

Θέλω να είμαι εκεί να καταλαγιάζω

τα κύματα που φουσκώνουν και πνίγουν τη φωνή σου,

θέλω να είμαι εκεί να αγκαλιάζω τους δαίμονες

που ξεπηδούν από μέσα σου και σε τρομάζουν,

να τους μιλώ με λόγια μελίρρυτα, να χαϊδεύω τα αυτιά τους,

να τους ψιθυρίζω και να τους εμφυσώ ηρεμία κοιμίζοντάς τους γλυκά.

Άσε με να είμαι εκεί για σένα, για όλα, σε όλα...

Μεγαλώνεις... κι όλα τα "πριν" γίνονται σιγά σιγά "μετά".
'Ολα τα "πρέπει" που σου ζητήθηκαν, έχουν πραγματοποιηθεί και όλα τα επιβαλλόμενα σκαλοπάτια που προαπαιτούνταν έχουν συμπληρωθεί.
Πόσα "θα" και "θέλω" δικά σου έχεις ικανοποιήσει όμως και πόσα όνειρα σου έχεις πραγματώσει;
Πόσες επιθυμίες σου έθαψες για να ανταποκριθείς στις προσδοκίες των άλλων;
Πόσο χρόνο σπατάλησες στο να εκπληρώνεις όνειρα που δεν ήταν δικά σου, προσπαθώντας να φτάσεις τα "σωστά" πρότυπα που σου έθεταν άνθρωποι, που υπέκυπταν σε συλλογικά κριτήρια και όχι σε πραγματικούς, αληθινούς ανθρώπους, με ελεύθερη βούληση;

Μη με φοβάσαι, θα σε προσέχω,
σαν εύθραυστο κρύσταλλο, σαν νεογνό πουλάκι,
με ευλάβεια στα χέρια μου θα σε κρατώ.

Την καρδιά σου κλείσε στη καρδιά μου,
να σου την φυλάω, να μην την πειράξει κανείς,
φρουρός ακοίμητος θα είμαι εκεί και θα σε προστατεύω.

Άνοιξε μου την ψυχή σου, δώσε μου το χέρι σου,
έλα κοντά, πολύ κοντά μου, άσε με να σε κρατήσω σφιχτά,
δείξε μου εμπιστοσύνη και έλα να ταξιδέψουμε αγκαλιά.

Πάμε μακριά, πολύ μακριά από ότι μας έχει πληγώσει,
καινούρια να βρούμε απάτητη ακτή και
εκεί να κτίσουμε ότι μπορούμε απ' την αρχή.

Κι αν σε πω παραμύθι;
Kι αν σε πω ιστορία που θα φέρει τη λήθη;
Κι αν με ρούχα φανταχτερά έχεις ντυθεί,
κι αν με φανφάρες και υπερβολές ήρθες να με πείσεις
και για αγάπη και έρωτα ήρθες να μου μιλήσεις;

Κι αν έχω χώρο ακόμα στην καρδιά μου για σένα,
κι αν πιστέψω και πάλι σε όμορφες εικόνες και σε λόγια  σε σειρά ωραία βαλμένα;
Κι αν οι πράξεις σου λένε αλήθεια,
κι αν πραγματικά έχεις χρόνο για έναν,
όλα τα δώρα που έχεις στη ψυχή σου θα τα δώσεις σε μένα;

Κάθε μέρα που περνά δένομαι μαζί σου όλο και πιο πολύ. Κάθε μέρα ο σπάγκος της καρδιάς μου σφίγγει και τεντώνεται προσπαθώντας να σε φτάσει και να σε φέρει πιο κοντά. Κάθε μέρα που περνά η παρουσία σου μου γίνεται απαραίτητη, σχεδόν ζωτική. Σαν το οξυγόνο που αναπνέω, σαν κτύπος της καρδιάς μου, σαν ανάσα της ψυχής μου. Όταν είμαι μαζί σου νιώθω ότι δεν υπάρχει χρόνος, τα ρολόγια σταματούν. Δεν ξέρω καν που βρίσκομαι και ούτε με νοιάζει, φτάνει μόνο να είμαι δίπλα σου, να σου κρατάω το χέρι σφιχτά. Να ακουμπά η καρδιά μου στην καρδιά σου, σαν με κρατάς στα χέρια σου αγκαλιά, στο λακκάκι του λαιμού σου να τρυπώνω, να κρύβομαι από τον κόσμο και να υπάρχεις μόνο εσύ κι εγώ.

Ήθελα να με κρατήσεις σφιχτά και να διώξεις όλες τις αναστολές μου.

Να κολλήσεις το σώμα σου στο δικό μου και να ξεπαγώσεις τις αισθήσεις μου.

Τα χείλη σου να ακουμπήσουν τα δικά μου και 

η γλώσσα σου να εισβάλλει στο στόμα μου διεκδικώντας τη δική μου.

Ήθελα τα φιλιά σου να αφήσουν τα σημάδια τους στο λαιμό μου,

τα χέρια σου να αγγίξουν τα στήθη μου, η αγκαλιά σου να αφοπλίσει

τη ψυχή μου και η ανάσα σου στο σώμα μου, να μου εμφυσήσει ξανά ζωή.

Και σαν ξαναζωντανεύω γυναίκα και πάλι, αναστημένη από τα δικά σου χάδια,

να γίνεσαι όλο και πιο τολμηρός, όλο και πιο απαιτητικός από το κορμί μου,

ξυπνώντας μου επιθυμίες που είχα καταπιέσει και "θέλω" που είχα ξεχάσει.

Διάβασες στα μάτια μου όλα αυτά που δεν τόλμησα να σου πω με λέξεις,

ερμήνευσες τις ανάσες μου, τα βογγητά μου, εκπλήρωσες όλες μου

τις προσδοκίες, γκρέμισες τις ανασφάλειες μου και προσκήνυσες ευλαβικά

το κορμί μου, με τόλμη και τυφλή υποταγή.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ψάχνω,
αυτό το κομμάτι μου που είναι εντελώς χαμένο,
που μου λείπει και δε μπορώ να το βρω.
Αυτό που θα κάνει τη ψυχή μου να ηρεμήσει,
την καταιγίδα μέσα μου να καταλαγιάσει,
την καρδιά μου να ξαναγαπήσει.

Νιώθω ότι η πυξίδα μου δεν έχει βρεί ακόμα το βορρά της,
ότι το καράβι μου έχει χαθεί στο πέλαγος,
χωρίς κατεύθυνση, χωρίς πορεία, χωρίς άγκυρα.
Περιπλανιέμαι στο σκοτάδι, χωρίς αστέρια, χωρίς φεγγάρι,
προσπαθώντας να βρω το φως μέσα μου, να το βγάλω προς τα έξω,
αφού δε μπορώ εγώ πια να δω με τα μάτια μου, ψάχνω με την καρδιά.

Ψηλαφίζω το κενό, απλώνω τα χέρια μου, ανοίγω την αγκαλιά μου
ίσως βρω κάπου εκεί έξω, έστω και τυχαία ένα χέρι που να ταιριάζει
μόνο με το δικό μου χέρι, μια αγκαλιά που να εφαρμόσει ακριβώς στη δική μου,
ίσως βρω επιτέλους το βορρά μου...

Ψεύτικες λέξεις, δανεικές φιλοσοφίες, κλεμμένες ζωές. Πόσους ανθρώπους νομίζεις ότι εξαπατάς με τα κούφια λόγια σου; Σε πόσες καρδιές νομίζεις ότι μπαίνεις προβάλλοντας τα δήθεν αληθινά αισθήματα σου; Πόσα ψέμματα μπορείς να ταΐσεις την μαύρη ψυχή σου χωρίς να νιώσεις την αλήθεια να συστρέφεται και να αντιδρά στα σωθικά σου;
Όλοι οι ιστοί απάτης που μπλέκεις γύρω σου μια μέρα θα γίνουν φυλακή  και δε θα μπορείς πια να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα. Αυτή θα είναι η καταδίκη σου, ο χαμός της ειλικρίνειας από τη ψυχή σου, θα κρύψει το φως και θα χαθείς σε μια χαράδρα σκότους και φόβου. Θα έχεις χάσει όλα τα άτομα που σ' αγάπησαν και που σου άνοιξαν την καρδιά τους πραγματικά, αφού κατάλαβαν ότι είχες μια διαφορετική πλαστή προσωπικότητα για τον καθένα, μια μάσκα που έκρυβε μόνο ανακρίβειες και απάτες. Και η μοναξιά θα γίνει το θεριό που θα σου τρώει την καρδιά, αφού ποτέ δεν έκατσες να μιλήσεις με τον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις, να τον ανακαλύψεις, να τον πλάσεις, να τον κτίσεις, να τον αγαπήσεις, να τον αποδεχτείς. Θα έχεις μια άβυσσο στα στήθια που δε θα μπορείς να γεμίσεις με τίποτα, γιατί τίποτα δε μπορεί να χορτάσει το θεριό που ζει μέσα σου. Αφού δεν εκτίμησες ποτέ τους ανθρώπους που σου δόθηκαν, τις απλές καθημερινές χαρές της ζωής, τις αυθόρμητες αγκαλιές, τη βροχή, τη θάλασσα, θα μείνεις μόνος εσύ και το θεριό σου σε μια σκοτεινή σπηλιά στην πιο απόμακρη γωνιά του μυαλού σου, να φτιάχνεις καινούρια ψέμματα για να καθησυχάσεις τη διάτρητη ψυχή σου.

 
Αγωνίζομαι να βρω τη θέση μου σ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς να εγκαταλείψω τα όνειρα μου και χωρίς να ποδοπατήσω τα όνειρα των άλλων. Προχωράω μπροστά, να βρω έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που αφήνω πίσω μου, να βοηθήσω να φτιαχτεί ένας κόσμος αλλιώτικος, ήρεμος, γεμάτος αγάπη, συμπόνοια, κατανόηση, καλοσύνη... Χρειάζεται πρωτεργάτες το παρόν, ανθρώπους που θα φτιάξουν ένα μέλλον που θα τους χωράει όλους ανεξαιρέτως, χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις, με σεβασμό και ενσυναίσθηση. Μένω πιστή στις πεποιθήσεις μου, σεβόμενη τις πεποιθήσεις των άλλων, πάω κόντρα όμως σε ότι αρρωσταίνει και βαραίνει τη ψυχή μου και πολεμάω για να θεραπευτεί αυτό το ανόσιο, άρρωστο, εχθρικό παρελθόν, να ανθίσει το παρόν και να λάμψει το μέλλον.

Και κάπως έτσι, κοντά στα μεσάνυχτα,  μένεις μόνος με τον εαυτό σου και με τις αμέτρητες σκέψεις σου. Πέρασες όλη τη μέρα προσπαθώντας να σιωπήσεις όλα τα ερωτήματα του μυαλού σου. Τα αγνόησες, τα έπνιξες με άλλες επιφανειακές απορίες, τα έχωσες σε μια γωνίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, ρίχνοντας άλλα πιο πρακτικά θέματα από πάνω, αλλά...
Κάπου εκεί πριν ή και μετά τα μεσάνυχτα σώνονται οι δικαιολογίες,  χάνονται τα "μα" και τα "μου" και δε μπορείς πια να κρυφτείς από 'σένα. Αναμοχλεύονται όλες οι ερωτήσεις που νόμιζες ότι έθαψες αρκετά βαθιά, ούτως ώστε να γλυτώσεις απ' αυτές και πέφτουν πάνω σου με φόρα...
Λυσσασμένες, μανιασμένες, όλες απαιτούν απαντήσεις και λύσεις εδώ και τώρα. Και τι να πεις πια και πως να τις αποφύγεις, εσύ που όλη μέρα τις καταπίεζες, τις έχωνες όλο και πιο βαθιά μέσα σου και τώρα ξεπηδάνε ανεξέλεγκτες και εσύ είσαι ανίκανος να ξεφύγεις... Κάπου εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, κοντά στις μικρές ώρες του πρωινού, κάπου εκεί είναι η ώρα που ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλες τις επιλογές και τις αποφάσεις μας... Κάπου εκεί, κοντά στα μεσάνυχτα κρίνουμε και κρινόμαστε από τον εαυτό μας...

Ο Μορφέας μ' έχει εγκαταλείψει. Δε με υποδέχεται πια τα βράδια στην αγκάλη του. Δε βαραίνει τα βλέφαρα μου η νύστα, δε μπορεί ο ύπνος να με λυτρώσει από τις σκέψεις μου.
Σε σκέφτομαι, τη σκέφτομαι, τον σκέφτομαι, τους σκέφτομαι, τα σκέφτομαι, όλα και όλους ταυτόχρονα και συνάμα το καθένα, τον καθέναν ξεχωριστά. Δώδεκα, μία, δύο, τρείς, τέσσερεις το πρωί. Τι σημασία έχει τώρα πια τι ώρα είναι. Απλοί αριθμοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Δείκτες που γυρνάνε εσαεί σε ένα κυκλικό κατασκεύασμα, που δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Μόνο δώδεκα αριθμούς που ορίζουν το χρόνο. Τον μοιράζουν, τον διχάζουν, τον πολλαπλασιάζουν, τον διαιωνίζουν ασταμάτητα, ακούραστα, αβίαστα, μηχανικά. Ένας αδιάκοπος, μονότονος ήχος  που μετρά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, ζωές...
Ένας ήχος σταθερός, απρόσκοπτος, συνεχής, διαρκής κυβερνά τη μέρα, τη νύχτα, τον νου, τον άνθρωπο, δέσμιος του χρόνου που απλά περνά και δε λογαριάζει κανέναν και τίποτα. Απλά περνά. Και δεν έχει αρχή ούτε τέλος και χωράει τα πάντα. Αγάπη, μίσος, θυμό, ζήλια, κατανόηση, φιλιά, αγκαλιές, ζωή και θάνατο. Βάσανο και λύτρωση. Κι ο χρόνος κυλά μαζί και παράλληλα με όλα. Απλά περνά...

Θέλω να μιλάμε, να επικοινωνούμε, να καταλαμβαινόμαστε, να αλληλοσυμπληρωνόμαστε σε όλα τα επίπεδα.
Να συζητάμε τα πάντα, από το πιο γενικό στο πιο συγκεκριμένο. Να είναι οι λέξεις μας εικόνες, ιστορίες, διηγήσεις ζωής. Θέλω να σου μιλάω στα ελληνικά για τα πιο περίπλοκα, τα πιο σύνθετα, τα πιο ασύλληπτα πράγματα. Στα αγγλικά για τα απλά, τα καθημερινά, για αυτά που καθορίζουν τη ροή της ύπαρξής μας. Στα γαλλικά, για έρωτα, για ομορφιά, για αισθησιασμό, για όλα αυτά που μας περικυκλώνουν με συναίσθημα. Στα ισπανικά,  για φλογερό, ασίγαστο, άσβεστο, ανίκητο πάθος και τρελό, παράλογο πόθο που καίει και λιώνει κάθε πρόταση, λέξη, ήχο...
Κι όταν στερέψουμε πια από λόγια, όταν μας φαίνονται όλα πια σκέτος θόρυβος, με την αφή, το χάδι, το φιλί, θα βρισκόμαστε και πάλι μαζί στο σκοτάδι, στη σιωπή...

Πόσο παράξενο ον είναι ο άνθρωπος...
Να έχει ζωώδη ένστικτα που τον κάνουν ορμητικό, ειλικρινή και αληθινό
και να τα καταπιέζει φιλτράροντας τα από τη λογική, το συμφέρον και την ιδιοτέλεια.
Να έχει την ικανότητα του λόγου και της έκφρασης και να μιλάει με το μυαλό αντί με τη καρδιά.
Να χρησιμοποιεί τις λέξεις για να εξαπατήσει αντί για να βοηθήσει, για να αγαπήσει.
Να έχει χέρια ικανά για τις πιο τρυφερές αγκαλιές, ικανά για τα πιο απαλά χάδια και να τα μεταμορφώνει στα πιο σκληρά και άγρια όπλα εναντίον ανθρώπων που είναι ίδιοι με εκείνον.
Τι περιέργη επιλογή να μπορείς να διαλέξεις την αγάπη και τη στοργή και να διαλέγεις την αποξένωση και την μοναξιά.
Πόσο δύσκολο είναι να πηγαίνεις ενάντια στη φύση σου, να απορρίπτεις τη συντροφικότητα και να διεκδικείς συσσώρευση πλούτου και υλικών αγαθών.
Μια αγκαλιά, ένα χάδι κι ένα φιλί, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο πολύτιμο, πιο ακριβό και πιο αληθινό από αυτά, αυτά θα έπρεπε να επιδιώκει ο άνθρωπος για να γεμίσει τη ψυχή του και την καρδιά του, μόνο αυτά και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία πια.

Τη χειρότερη σου μέρα, τη μέρα που δε θα θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν, έλα να κάτσουμε μαζί, να χαθούμε στη σιωπή μας.
Τη μέρα που δε θα θέλεις να δεις κανέναν, έλα σε μένα, να κλείσουμε τα μάτια μας στον κόσμο και να κοιτάξουμε μες τη ψυχή μας, να αντικρίσουμε την αλήθεια μας κατάματα.
Τη μέρα που θα σε λυγίσει η μοναξιά σου, που το κενό σου, δε θα χωράει πια μέσα σου, έλα να σ' αγκαλιάσω, να σε κρατήσω στα χέρια μου, να καλύψω έστω και για λίγο το κενό σου.
Και να θυμάσαι, όταν πιο λίγο αγαπάς εσύ τον εαυτό σου, τόσο πιο δυνατά θα σ' αγαπάω εγώ.

Φοβάμαι.
Στέκομαι στην άκρη της θάλασσας του έρωτα και φοβάμαι να ξαναβγώ με τη βάρκα μου στ' ανοιχτά.
Το τόλμησα κάποτε, ήταν καινούρια τότε η βάρκα μου, μικρή αλλά γερή, την έβαλα κι εγώ στη θάλασσα και ταξίδεψα χρόνια πολλά. Ταλανίστηκε το  καρυδότσουφλό μου μέσα σε άγριες καταιγίδες, αλλά έπλευσε και γαλήνια για λίγο, κάτω από γαλάζιους ουρανούς και ηλιόλουστες μέρες.
Μια μόνο όμως δυνατή αντάρα με οδήγησε σε ένα βίαιο τυφώνα, λύγισε το κατάρτι μου, τσάκισε το τιμόνι μου και μ' έριξε στα βράχια.
Είναι τώρα λίγος καιρός όμως που νιώθω να με τραβάει πάλι ο έρωτας να βγω για καινούρια περιπέτεια στα νερά του.
Φοβάμαι.
Έχω μπαλώσει πια τη βάρκα μου, είναι και πάλι γερή, δε μπάζει πια. Αλλά φοβάμαι να εμπιστευτώ πάλι τον έρωτα να με οδηγήσει στα νερά του.
Περιμένω στις όχθες ατενίζοντας το ατελείωτο γαλάζιο, το μπλε, το γκρίζο...
Ψάχνω στον ορίζοντα για μια άλλη βάρκα που ίσως ψάχνει μιαν όχθη να ξαποστάσει, που ψάχνει ίσως μια καρδιά να συνταξιδέψουν, να ανοίξουν πανιά μαζί, να μοιραστούν τη βάρκα τους και να πλεύσουν στις επτά θάλασσες του έρωτα πιασμένοι χέρι χέρι.
Περιμένω και φοβάμαι...

Έχεις κλέψει τις λέξεις μου, έχει επιβληθεί η παρουσία σου στις σκέψεις μου και σεργιανίζεις συχνά στα όνειρά μου.
Δε χορταίνω να κοιτάω τα μάτια σου. Όταν συναντιούνται οι ματιές μας, η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά. Ο ήχος της φωνής σου, η χροιά σου, οι λέξεις σου, το χαμόγελό σου, η ζεστασιά που νιώθω όταν είμαι κοντά σου, μετριούνται όλα σε φευγαλέες στιγμές που ποτέ δε μου φτάνουν.
Αποζητώ το άγγιγμά σου, τη μυρωδιά σου, να έρθω ακόμα λίγο πιο κοντά σου, άλλη μια κουβέντα σου, ακόμα ένα άγγιγμα σου, άλλο ένα λεπτό μαζί σου, άλλη μια αγκαλιά σου.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι σαν τον ήλιο σε καθάρια χειμωνιάτικη μέρα, λάμπουν, αλλά δε νιώθεις καθόλου ζεστασιά.
Είναι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι όμως,
που είναι η παρουσία τους γύρω σου ανεπαίσθητη και διακριτική όπως ο αέρας που αναπνέεις.
Αυτοί που είναι πάντα εκεί, που σε στηρίζουν, που σου δίνουν ζωή και
που εσύ τους έχεις τόσο δεδομένους,
που δεν αντιλαμβάνεσαι ότι είναι το οξυγόνο σου, η αναπνοή σου.
Αυτούς τους ανθρώπους βρες, άνοιξε τα μάτια σου και δες τους και εκτίμησέ τους λίγο περισσότερο.
Κανένας δε μένει δίπλα σου επειδή απολαμβάνει την περιφρόνηση σου, μένει δίπλα σου γιατί ελπίζει ότι αργά ή γρήγορα θα τραβήξει την προσοχή σου...

Με καίνε οι λέξεις που δεν κατάφερα ποτέ να ξεστομίσω...
Έχουν μείνει στα σωθικά μου και οι φλόγες τους έχουν βάλει την καρδιά μου σε πύρινο κλοιό...
Με έχουν χαρακώσει βαθιά όλες οι φράσεις και οι προτάσεις,
που έγιναν μαχαίρια στο στόμα μου πριν μπορέσουν να βγουν
και που κατάπια για να μην πληγώσω αυτούς που με πλήγωσαν...
Λόγια που κράτησα μέσα μου κι έγιναν λεπίδες που ξεσκίζουν τώρα πια κάθε μέρα τη ψυχή μου...
Κάθε μέρα μπροστά σε όλους επουλώνω  πληγές και σβήνω πυρκαγιές
και κάθε βράδυ αναζωπυρώνεται η φωτιά κι ακονίζονται οι λάμες...
Και είμαι και θύμα και θύτης του εαυτού μου,
μελλοθάνατος και δήμιος μαζί,
Θεός και Διάβολος, να με συγχωρώ και να με βασανίζω διαρκώς...