Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι σαν τον ήλιο σε καθάρια χειμωνιάτικη μέρα, λάμπουν, αλλά δε νιώθεις καθόλου ζεστασιά.
Είναι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι όμως,
που είναι η παρουσία τους γύρω σου ανεπαίσθητη και διακριτική όπως ο αέρας που αναπνέεις.
Αυτοί που είναι πάντα εκεί, που σε στηρίζουν, που σου δίνουν ζωή και
που εσύ τους έχεις τόσο δεδομένους,
που δεν αντιλαμβάνεσαι ότι είναι το οξυγόνο σου, η αναπνοή σου.
Αυτούς τους ανθρώπους βρες, άνοιξε τα μάτια σου και δες τους και εκτίμησέ τους λίγο περισσότερο.
Κανένας δε μένει δίπλα σου επειδή απολαμβάνει την περιφρόνηση σου, μένει δίπλα σου γιατί ελπίζει ότι αργά ή γρήγορα θα τραβήξει την προσοχή σου...

Με καίνε οι λέξεις που δεν κατάφερα ποτέ να ξεστομίσω...
Έχουν μείνει στα σωθικά μου και οι φλόγες τους έχουν βάλει την καρδιά μου σε πύρινο κλοιό...
Με έχουν χαρακώσει βαθιά όλες οι φράσεις και οι προτάσεις,
που έγιναν μαχαίρια στο στόμα μου πριν μπορέσουν να βγουν
και που κατάπια για να μην πληγώσω αυτούς που με πλήγωσαν...
Λόγια που κράτησα μέσα μου κι έγιναν λεπίδες που ξεσκίζουν τώρα πια κάθε μέρα τη ψυχή μου...
Κάθε μέρα μπροστά σε όλους επουλώνω  πληγές και σβήνω πυρκαγιές
και κάθε βράδυ αναζωπυρώνεται η φωτιά κι ακονίζονται οι λάμες...
Και είμαι και θύμα και θύτης του εαυτού μου,
μελλοθάνατος και δήμιος μαζί,
Θεός και Διάβολος, να με συγχωρώ και να με βασανίζω διαρκώς...

Λυπάμαι....
Λυπάμαι γιατί νιώθω ότι έχουμε καταλήξει να ζούμε σε ένα κόσμο που δε μας σοκάρει πλέον καμιά εικόνα, κανένα σκάνδαλο, τίποτα δε μας εκπλήσσει πια εκτός από την ειλικρίνεια. Κανένα ψέμα δε μας φαίνεται παράξενο. Μας παραξενεύει η αλήθεια, το συναίσθημα, η ευαισθησία και η αθωότητα...
Πώς φτάσαμε ως εδώ... να δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια, να μην πιστεύουμε πια στις λέξεις, να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε καμιά από τις αισθήσεις μας εκτός από την όραση...
Να μας μιλούν άνθρωποι με ευαισθησία και συναίσθημα και να τους χαρακτηρίζουμε αδύναμους, ονειροπόλους, χαμένους...
Έχουμε ταυτίσει την αθωότητα και την ενσυναίσθηση με ουτοπία... Δε χωράνε τα αγνά, απλά συναισθήματα στην καθημερινότητα μας, οι ωραίες λέξεις περισσεύουν πια, κανένας άνθρωπος δε μπορεί να μας πείσει, να μας παρηγορήσει, μόνο εικόνες, σκληρές εικόνες, άγριες αποκαλύψεις της παγκόσμιας αλήθειας, μόνο πραγματικά ορατά σημάδια αλλιώς κενό...
Κι εμείς οι λίγοι που μείναμε πίσω από τους υπόλοιπους; Εμείς που προτιμάμε τις υπόλοιπες μας αισθήσεις κι όχι την όραση; Εμάς που μας συγκινεί ένα τραγούδι και μερικά όμορφα λόγια;
Εμάς που μας παρηγορεί η μυρωδιά και η ζεστασιά της αγκαλιάς του αγαπημένου μας προσώπου;
Εμάς που μας λείπει το φιλί, το χάδι, η επαφή;
Ξεχασμένοι από όλους μένουμε πίσω εμείς γιατί δε βλέπουμε, τα μάτια μας τα κλείνουμε για να δούμε, για να νιώσουμε, για να συνδεθούμε...
Νιώθουμε...
Νιώσε με....

Το ξέρω, το βλέπω ότι προσπαθείς πάρα πολύ να μη δείχνεις αυτό που είσαι.
Θες να φαίνεσαι ατρόμητος, ανυπέρβλητος, άνετος και εγκρατής, το "φαίνεσθαι" σου όμως διαφέρει πάρα πολύ από το "είναι" σου.
Το βλέπω στο βλέμμα σου, την ώρα που ηρεμείς, την ώρα που πέφτουν οι άμυνες σου, όταν βγάζεις το προσωπείο που φοράς κάθε πρωί.
Τα μάτια σου σε προδίδουν, βγάζουν μια ευαισθησία και μια λύπη, μια φλόγα που σιγοκαίει, έναν πόθο για κάτι διαφορετικό, κάτι ειλικρινές, για δύο χέρια που θα σε κρατήσουν και θα σε στηρίξουν αφήνοντας σε ελεύθερο όταν το χρειάζεσαι και σφίγγοντας σε δυνατά όταν το έχεις ανάγκη πιο πολύ...
Μπορείς να κρύβεσαι απ' όποιον θες, αλλά από 'μένα όχι, εγώ σε είδα και τώρα πια δε μπορώ πλέον να ξεχάσω αυτό που κρύβεις μέσα σου...