Είναι κάποιες μέρες που όλα τα νιώθεις πιο έντονα, πιο πολύ, πιο πραγματικά....
Και αυτές τις μέρες ή θα νιώθεις την απόλυτη ευφορία ή θα έχεις πιάσει τον απόλυτο πάτο.
Τις μέρες λοιπόν του απόλυτου μηδέν,
θες απλά να κυλιστείς στη μιζέρια σου.
Θες να ακούσεις όλα τα τραγούδια που θα σου σφίξουν την καρδιά πιο πολύ, να δεις ταινίες που θα σε κάνουν να κλαις με λυγμούς, θες να πέσεις πιο κάτω από τον πάτο, θες να συνεχίσεις να πέφτεις, να βυθίζεσαι όλο και πιο πολύ, σε σκοτεινά υπόγεια που συνδέονται με μαύρους λαβυρίνθους χωρίς διέξοδο.
Όσο πιο χαμηλά πέσεις τόσο καλύτερα νιώθεις. Είναι λες και η μαυρίλα αυτή που ζεις, κρύβει ένα παράξενο θελκτικό φως που σε μαγνητίζει.
Όλα όσα ζεις, όσα βιώνεις, όσα γίνονται ένα με το πετσί σου μοιάζουν με μπάλες κι εσύ σαν ικανός ζογκλερ καλείσαι να τις χειριστείς με επιδεξιότητα και χάρη.
Όσες μπάλες κι αν σου πετάξουν, εσύ πρέπει να τις κρατήσεις στον αέρα.
Όμως και του πιο ικανού, του πιο δεξιοτέχνη ισορροπιστή κάποτε του πέφτουν οι μπάλες και ενίοτε πέφτει και ο ίδιος από το σχοινί.
Χτυπιέται, αυτοτιμωρείται, αναρωτιέται πως του συνέβη κάτι τέτοιο, απογοητεύεται με τον εαυτό του, χάνει την πίστη του στις ικανότητές του και μετά απλά, ξανασηκώνεται και λέει:
Πάμε πάλι! Ξανά! Κι άλλες μπάλες! Μπορώ!

Σε ένα γκρεμό δίπλα στη θάλασσα,
εκεί θα πάω να πετάξω όλα τα αισθήματα μου, όλα...
Θλίψη, απογοήτευση, χαρά, αγάπη, όλα...
Θέλω να αδειάσω, να μη νιώθω τίποτε,
να μη μπορεί πια κανείς να με πληγώσει,
να με κοροϊδέψει, να με εκμεταλλευτεί,
να με κατακρίνει.
Θα τα δώσω όλα στη θάλασσα,
να τα πάει μακριά, να τα καταπιούν απύθμενες άβυσσοι, να χαθούν στα αιώνια σκοτάδια του βυθού...
Να μείνω ένα άδειο, άψυχο κουφάρι του εαυτού μου... Άδειο, αλλά τουλάχιστον χωρίς πόνο και λύπη...

Όταν με πλησιάζεις, για να μου μιλήσεις κι έρχεσαι κοντά, πολύ κοντά μου, τρέμουν τα πόδια μου από την ταραχή.
Όταν με φιλάς στο μάγουλο για να με χαιρετήσεις, οι παλμοί μου ανεβαίνουν και η καρδιά μου κοντεύει να σκάσει από την αγωνία.
Όταν είσαι σε απόσταση αναπνοής από μένα, κόβεται η ανάσα μου και πετάω από χαρά που είσαι δίπλα μου, που νιώθω τη ζεστασιά σου στο δέρμα μου.
Θέλω να μ' αγγίζεις να αναρριγώ, να μ' αγκαλιάζεις να λιώνω.
Ακολούθα το βλέμμα μου και φέρε τα χείλια σου στα δικά μου, να μπερδευτούν οι ανάσες μας, να μπλεχτούν τα χέρια μας και να δεθούν οι καρδιές μας...

Να 'ξερες μόνο πόσες φορές τη μέρα λέω το όνομά σου, σιγά, ψιθυριστά, αχνά.
Να μην μ' ακούσει κανείς, παρά μόνο η καρδιά μου και να ησυχάσει.
Μόνο που σχηματίζουν τα χείλια μου τα γράμματα που σε αποτελούν, που συμβολίζουν όλα αυτά που βρίσκονται σε μια λέξη που σημαίνει εσύ, καταλαγιάζει η τρικυμία που μαίνεται μέσα μου.
Έλα κοντά μου, έλα μη μένεις άλλο μακριά.
Έλα να δούμε, να πούμε τί είμαστε ο ένας για το αλλόν, τι θα θέλαμε να γίνουμε ίσως.
Έλα να αποκαλύψουμε τις προθέσεις μας,
έλα να ακουστούν αλήθειες και να ξεπηδήσουν οι φλόγες που καίνε μέσα μας ανενόχλητες, ανεμπόδιστες πλέον.
Έλα να παίξουμε με τη φωτιά κι ας είναι να καούμε.

Play with me the game of seduction.
Surrender to temptation, let me blindfold and caress you.
Let me feel your body shiver at my touch.
Let me tantalize your senses.
Let me brand your skin with fiery kisses on your neck, ear lobes and lips.
Let my mouth explore your body and my breath cool your heat.
Let me hear your sensual moans when I gently bite you.
Let go and fall in the whirlpool of pleasure I have created for you.
Let me entice you in an encounter of lust and passion.
Let go and let me take over.

Let me...

Τα άηχα βράδια, το φως της σελήνης συντροφεύει τις ερωτικές περιπλανήσεις του μυαλού μου.
Αφού δεν είσαι δίπλα μου, η σκέψη μου έρχεται σε σένα με μυρωδιές από γιασεμί και με μουσική συνοδεία ανέμων από την ανατολή.
Σ' αγγίζω νοερά, σαν δροσοσταλίδα της αυγής στα χείλια σου, σαν χάδι από μεταξωτά υφάσματα, σαν πνοή ερωμένης στ' αυτί σου...
Έρχομαι σε σένα με πέπλα από αστερόσκονη και με αρώματα ανάλαφρα, που διεγείρουν τις αισθήσεις.
Σου γυρεύω ένα φιλί, το πρώτο από αυτά που θα ακολουθήσουν, αυτό που θα μας ξυπνήσει όλα τα πρωτόγονα ένστικτά μας, αυτό που θα μας ενώσει πια σώμα και ψυχή.
Ένα μονάχα φιλί...

Μια φορά μόνο,
μια φορά θα ήθελα να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, ειλικρινά,
χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες.
Να πούμε λόγια ξερά με πύρινες γλώσσες, να γίνει η αλήθεια παρανάλωμα του πυρός.
Να μας κάψουν λέξεις ατόφιες, να εισχωρήσει η θέρμη τους στο πετσί μας,
να νιώσουμε την ωμή δύναμή τους να μας εξαγνίζει το κορμί.
Μια φορά, θα ήθελα να μιλήσουν οι καρδιές μας μόνο. Να σου δείξω τις πληγές μου, να μου δείξεις τις δικές σου και ίσως να μπορέσουμε μαζί να τις κλείσουμε ο ένας για τον άλλον.
Ξέρεις, αγάπη χρειάζονται οι παλιές λαβωματιές του έρωτα για να γιατρευτούν και να προσέξεις τα επόμενα χέρια στα οποία θα εμπιστευτείς την γυάλινη ψυχή σου. Να πιστέψεις ότι θα την κρατήσουν ασφαλή και θα την εκτιμήσουν σαν το πολυτιμότερο δώρο στον κόσμο. Να τη δώσεις σε αυτούς που έχουν πονέσει,  σ' αυτούς που καταλαβαίνουν, που συμπονούν, σ' αυτούς να εμπιστευτείς ότι απέμεινε από την καρδιά σου. Κι εγώ σ' αυτούς θα τη δίνω από δω και μπρος....