Υπάρχει ένα περίεργο συναίσθημα ελευθερίας αλλά και θλίψης μετά
από κάθε χωρισμό.
Νιώθεις ξαλαφρωμένος αλλά και βαρύς, καινούριος αλλά και έμπειρος,
γενναίος αλλά και φοβισμένος.
Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά άμα η αρχή είναι η αλλαγή προς κάτι νέο, κάτι διαφορετικό και πιθανότατα κάτι καλύτερο για σένα, τότε κάντο και κράτα μόνο τα θετικά αισθήματα και τα αρνητικά θα διαλυθούν σιγά σιγά από μόνα τους. Κάνε αυτό που θέλεις, που επιθυμείς πιο πολύ από όλα, κι όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν.

Σε σκέφτομαι συνέχεια.
Έχει κολλήσει το μυαλό μου στο
βλέμμα σου, στη μπάσα φωνή σου
και στις κλεφτές ματιές που
ανταλλάζαμε όλο το βραδύ.
Ένα εκατομμύριο "αν" με βασανίζουν.
Αν καθόμουν πιο κοντά σου, αν ακουμπούσα λίγο τον ώμο σου απαλά,
αν ερχόσουν εσύ πλάι μου,
αν σε φιλούσα έστω και φιλικά για καληνύχτα, να νιώσω το μάγουλό σου
να χαϊδεύει το δικό μου.
Αν....

Πέρασα όλο το βράδυ στριφογυρίζοντας
στο κρεβάτι μου.
Σκεφτόμουν πόσο γοητευτικός
ήσουν όταν σταμάτησες δίπλα μου
με τ' αμάξι και μου είπες:
-Να σας πάω κάπου;
Έπρεπε να είχα απαντήσει:
-Αμέ όπου θες!
Κι αν έμπαινα στο αμάξι σου,
θα μου ακουμπούσες το χέρι διακριτικά;
Θα με κοίταζες στα μάτια,
με μόνο φως το φεγγάρι και
θα με φιλούσες στην αρχή διστακτικά
και μετά όλο και πιο έντονα,
όλο και πιο βαθιά; Αναρωτιέμαι...

Αναπολώ την εποχή που μικροί,
λευκοί φάκελοι έρχονταν
με το ταχυδρομείο και περιέκλειαν πολύτιμα λόγια από αγαπημένα
άτομα που έμεναν μακριά.
Είτε μόνιμα, είτε προσωρινά
ήταν μακριά και αυτή η απόσταση
έκανε κάθε γράμμα να μοιάζει
με ένα μικρό θαύμα.
Το καθένα έκρυβε μια γλυκιά
ανυπομονησία στα χαρτιά του
και ήταν μοναδικό στον κόσμο.
Δεν υπήρχε τίποτα πιο ακριβό και πιο ειλικρινές
από εκείνες τις απλές, λιτές χειρόγραφες λέξεις...

Θέλω μια νύχτα μαζί σου στην άμμο,
με την πανσέληνο για μόνο φως και τίποτα άλλο...
Θέλω να με πάρεις αγκαλιά και να γευτείς
την αλμύρα της θάλασσας στο λαιμό μου.
Θέλω να φιλήσω τις αχτίνες του φεγγαριού
που πλαισιώνουν το πρόσωπό σου και
φωτίζουν αχνά το σώμα σου.
Θέλω να νιώσω τη θαλασσινή αύρα να
αφήνει την πνοή της στο δέρμα μου,
καθώς θα ξαπλώνω στην άμμο,
κοιτώντας την άβυσσο των ματιών σου
και χαιδεύοντας αισθησιακά τα χείλη σου
με τα δικά μου...
Έλα για μια νύχτα μόνο,
έλα να σταματήσουμε τη ροή του χρόνου
και να χαθούμε ο ένας μέσα στον άλλον,
να μας λούσει η σελήνη με φως,
να μας εξαγνίσει η θάλασσα και
να καούμε στη ζεστή αμμουδιά...

Το μεγαλύτερο ψέμα που θα ακούσεις
σ' αυτή τη ζωή,
είναι ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
Όλα αλλάζουν, τίποτα δεν είναι σταθερό, μόνιμο ή ακλόνητο,
γιατί λοιπόν να διαφέρει ο άνθρωπος;
Όλοι αλλάζουν, είτε συνειδητά είτε  υποσυνείδητα, αλλάζουν...
Μπορεί κάποια σημεία του χαρακτήρα
του ατόμου να παραμένουν τα ίδια
αλλά οι προτιμήσεις του αλλάζουν,
τα συναισθήματα του αλλάζουν,
τα όνειρα και οι στόχοι του συνεχώς επαναπροσδιορίζονται, ο τελικός σκοπός του μεταμορφώνεται διαρκώς, αλλάζει.
Όλοι μας αλλάζουμε.
Και δεν είναι κακό,
ούτε καλό, αλλά συμβαίνει.
Όποιος προσπαθήσει να σε πείσει
ότι δεν έχει αλλάξει, απλά δεν βλέπει τη διαφορά που είχε το πριν του από το
τώρα του, ίσως οι συνθήκες να τον
έχουν αλλάξει και να μην μπορεί
ακόμα να το αντιληφθεί.
Και ναι και η συνειδητή αλλαγή μπορεί
να συμβεί, ο οποιοσδήποτε μπορεί να αλλάξει αλλά πρέπει να το θέλει,
να το προσπαθήσει πολύ,
να προκαλέσει σεισμό μέσα του,
να τα γκρεμίσει όλα και να τα κτίσει
αλλιώς αλλά με τα ίδια υλικά.
Να κλονίσει την πίστη του
στην ίδια την ύπαρξή του,
να σειστεί συθέμελα η ψυχή του,
να ταρακουνηθεί η καρδιά του.
Και τέλος να επιβάλει στο μυαλό του
τη νέα τάξη πραγμάτων
που θέλει εκείνος για τον εαυτό του.
Αυτή είναι η πιο δύσκολη αλλαγή...