Αιθεροβάμωνες σε νεφέλες που φτιάξαμε μόνοι μας ψάχνοντας τρόπο να δραπετεύσουμε από αυτά που μας βαραίνουν, απλώνοντας φτερά ξεπουπουλιασμένα από τις κακουχίες της καρδιάς, καταφέραμε να φτάσουμε έναν ουρανό καθάριο, φιλόξενο, γεμάτο κατανόηση. Σκαρφαλώσαμε σε άστρα και γαλαξίες να φτιάξουμε με αστερόσκονη και δάκρυ κάτι μοναδικά δικό μας. Πιαστήκαμε λοιπόν από ένα σποράκι πικραλίδας που το πήρε ο άνεμος αγκαλιά για να κατέβουμε και να φυτέψουμε το τρυφερό βλαστάρι της αγάπης μας, σε ένα σύννεφο ποτισμένο με όλες τις αποχρώσεις ενός δειλινού γεμάτοι ελπίδα.

 There is a whole world in a tear...

A world of possibilities. A world of unfulfilled promises, a painful mourning of missed opportunities and fleeting moments of happiness. 

It glistens and falls like a raindrop and then more and more rush after it. Cathartic and cleansing as rain itself, a personal and intimate washing away of sadness and despair. Every single tear holds as much pain as it does power. 

Transforming and revealing, it flows down your face caressing every little bit of imperfect, sallow skin as it goes down, reaching the corner of your mouth, giving you a salty taste of sorrow and hope. Savour it, feel it awakening your senses one by one, taste, touch, look at yourself in the mirror, acknowledge your emotions, hold yourself, pick you up, talk to you gently, make you feel as good as you make others feel when consoling them. 

Remember to forgive you as you do others, love you as you love the person that is closest to you, spoil you as you do your loved ones, demand to be noticed if you need to. 

Do everything you need to do for you, no one else will...