Ψάχνω έναν άνθρωπο που να μη φοβάται το "πολύ" μου... Εγώ τα κάνω όλα πολύ, δε ξέρω τι είναι το λίγο....
Αγαπάω πολύ, δίνομαι πολύ,
γελάω πολύ, κλαίω πολύ...
Ότι κάνω το κάνω με όλη μου τη καρδιά και όλη μου τη ψυχή, δεν είμαι για λίγα εγώ, δεν είμαι για μετριότητες...
Όλα πολύ ή τίποτα απολύτως...
Κουράστηκα να μιλώ με χλιαρούς ανθρώπους, με ανθρώπους χωρίς πάθη, χωρίς ψυχή, σκέτα σώματα παραδομένα σε εργοστάσιο παραγωγής "πρέπει" χωρίς ένα "θέλω" να τους τρώει τη ψυχή, χωρίς όνειρα για να φτάσουν το "πολύ"...
Θέλω έναν άνθρωπο με θέληση και πείσμα, που να μην φοβάται το "πολύ", να παλέψει και να διεκδικήσει μαζί μου το "εμείς" και να τα ζήσουμε όλα στο πιο έντονο "πολύ"....

Έλα κοντά να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου, να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο στέρνο σου, να νιώσω τη θέρμη του κορμιού σου.
Έλα να ακουμπήσω τα χείλη μου στο λακάκι του λαιμού σου, να μεθύσω με τη μυρωδιά σου, να αποτυπωθεί στη μνήμη μου ο ρυθμός της αναπνοής σου.
Θέλω να αποκοιμηθώ μετρώντας τους χτύπους της καρδιάς σου, μετρώντας όνειρα και αστέρια....
Θέλω να νιώθω την ανάσα σου στο αυτί μου καθώς θα μου ψιθυρίζεις τις πιο τρελές σου επιθυμίες, θέλω να σε κοιτάω στα μάτια για να βλέπω τον ενθουσιασμό σου όταν μου αφηγήσαι τις πιο περίεργες περιπέτειες σου...
Κράτα με, σφίξε με, φίλα με να λιώσουμε ο ένας στα χέρια του άλλου και να σμίξουμε σώμα και ψυχή...

Αν έπρεπε να διαλέξεις έναν άνθρωπο για να πας μαζί του στη κόλαση και να γυρίσεις, ποιόν θα έπαιρνες; Με ποιόν θα διάλεγες να περάσεις τη δοκιμασία αυτή, προκειμένου να πάτε μετά στον παράδεισο μαζί πιασμένοι χέρι χέρι; Ένα και μόνο άτομο για να σε προστατεύσει, για να το προφυλάξεις, να σε στηρίξει και να το ωθήσεις εμπρός. Μια ψυχή να γίνει η ασπίδα σου και εσύ το ξίφος της, να γίνει τα πανιά στη βάρκα σου, να γίνεις τα φτερά στη πλάτη της και να πετάξετε μαζί πάνω από όλους και από όλα.
Ποιός θα τα κάνει όλα αυτά για σένα; Για ποιόν θα άντεχες εσύ όλα τα δεινά του κόσμου, για να μη χρειαστεί ποτέ να αφήσεις το χέρι του; Αν αυτός που σκέφτηκες δεν είναι πια δίπλα σου, τότε μη λυπάσαι, δεν ήταν άξιος να περάσει την κόλαση μαζί σου, ούτε άξιζε να φτάσει στον παράδεισο κρατώντας το δικό σου χέρι...
Δώσε το χέρι σου στ' αστέρια κι άσε τα να το καθοδηγήσουν στο σωστό χέρι, εμπιστεύσου το φεγγάρι να σε φτάσει στην κατάλληλη αγκαλιά κι άσε τον ήλιο να σε κάνει να λάμψεις μπροστά σε μάτια ανοιχτά που ψάχνουν, όπως κι εσύ μια καρδιά που να χτυπά στο ρυθμό της ζωής...

Κι όταν έχω πια γεράσει,
αν μου δοθεί το προνόμιο τούτο,
κι όταν έχω πια μείνει μόνη μου,
κι έχω ξεκουτιάνει,
άραγε θα με θυμάται κανείς;

Θα έχω αγαπήσει κάποιον αρκετά,
τόσο που να αξίζω τη θύμηση του;
Θα έχω κάνει κάτι αρκετά σημαντικό,
τόσο που να με θυμάται η συλλογική
μνήμη του κόσμου ή θα χαθώ σαν τόσοι
άλλοι σαν κόκκος άμμου στην έρημο;

Ας μη με θυμάται κανείς,
ίσως να είναι καλύτερα και για εκείνους
και για μένα. Δε θα με βαραίνει κανένα
ακατόρθωτο κατόρθωμα, ούτε η απουσία μου θα λυπεί αυτόν που αγάπησα
αν η αγάπη μου δε βρει ανταπόκριση...

Η λήθη από μόνη της θα είναι και κατάρα και λύτρωση,
κόλαση και παράδεισος, θάνατος κι ανάσταση....

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου είσαι εκεί.
Είσαι δίπλα μου, στην αγκαλιά μου, εκεί που ανήκεις.
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου σε φιλώ με λαχτάρα, ανυπομονησία και πάθος τρελό. Σε φιλώ και νιώθω τη ζεστή σου ανάσα να φτάνει στα πνευμόνια μου, να μου δίνει ζωή, να μ' ανασταίνει.
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου σ' ακούω να μου λες όλα όσα δεν τόλμησα ποτέ μου να σου πω. Με χαϊδεύεις, μου ψιθυρίζεις  λέξεις γεμάτες πόθο και λατρεία.
Κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου όμως, δεν είσαι εδώ...

Μ' αρέσει να σ' ακούω να μιλάς. Η φωνή σου, μπάσα, αισθησιακή, με μια σέξι βραχνάδα. Ο τόνος σου, σταθερός, καθησυχαστικός, ήρεμος.
Η παρουσία σου, επιβλητική, γοητευτική, απαραίτητη για 'μένα.
Τα λόγια σου, μετρημένα, εμποτισμένα με ένα ίχνος σαρκασμού. Το χιούμορ σου, ιδιαίτερο, οι γνώσεις σου, αστείρευτες.
Μ' αρέσει να σ' ακούω να μιλάς. Από τον ήχο της φωνής σου παίρνουν οι λέξεις μου ζωή, από 'σένα παίρνει φωτιά η ψυχή μου...