Και κάπως έτσι, κοντά στα μεσάνυχτα,  μένεις μόνος με τον εαυτό σου και με τις αμέτρητες σκέψεις σου. Πέρασες όλη τη μέρα προσπαθώντας να σιωπήσεις όλα τα ερωτήματα του μυαλού σου. Τα αγνόησες, τα έπνιξες με άλλες επιφανειακές απορίες, τα έχωσες σε μια γωνίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, ρίχνοντας άλλα πιο πρακτικά θέματα από πάνω, αλλά...
Κάπου εκεί πριν ή και μετά τα μεσάνυχτα σώνονται οι δικαιολογίες,  χάνονται τα "μα" και τα "μου" και δε μπορείς πια να κρυφτείς από 'σένα. Αναμοχλεύονται όλες οι ερωτήσεις που νόμιζες ότι έθαψες αρκετά βαθιά, ούτως ώστε να γλυτώσεις απ' αυτές και πέφτουν πάνω σου με φόρα...
Λυσσασμένες, μανιασμένες, όλες απαιτούν απαντήσεις και λύσεις εδώ και τώρα. Και τι να πεις πια και πως να τις αποφύγεις, εσύ που όλη μέρα τις καταπίεζες, τις έχωνες όλο και πιο βαθιά μέσα σου και τώρα ξεπηδάνε ανεξέλεγκτες και εσύ είσαι ανίκανος να ξεφύγεις... Κάπου εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, κοντά στις μικρές ώρες του πρωινού, κάπου εκεί είναι η ώρα που ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλες τις επιλογές και τις αποφάσεις μας... Κάπου εκεί, κοντά στα μεσάνυχτα κρίνουμε και κρινόμαστε από τον εαυτό μας...

I don't want to think anymore,
I don't want to feel anything,
I wish for my mind to go silent
and my heart to go numb.
I want a quiet lake to look at,
a cloudy sky embroidered with
threads of sunlight and a
breeze, so that the tree leaves may
whisper poems to my torn soul.
I want to lay on the grass, take in the sky and just be lost in time and space, as the sunbeams caress my face and the sound of the water calms the tempest brewing inside me.

Ο Μορφέας μ' έχει εγκαταλείψει. Δε με υποδέχεται πια τα βράδια στην αγκάλη του. Δε βαραίνει τα βλέφαρα μου η νύστα, δε μπορεί ο ύπνος να με λυτρώσει από τις σκέψεις μου.
Σε σκέφτομαι, τη σκέφτομαι, τον σκέφτομαι, τους σκέφτομαι, τα σκέφτομαι, όλα και όλους ταυτόχρονα και συνάμα το καθένα, τον καθέναν ξεχωριστά. Δώδεκα, μία, δύο, τρείς, τέσσερεις το πρωί. Τι σημασία έχει τώρα πια τι ώρα είναι. Απλοί αριθμοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Δείκτες που γυρνάνε εσαεί σε ένα κυκλικό κατασκεύασμα, που δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Μόνο δώδεκα αριθμούς που ορίζουν το χρόνο. Τον μοιράζουν, τον διχάζουν, τον πολλαπλασιάζουν, τον διαιωνίζουν ασταμάτητα, ακούραστα, αβίαστα, μηχανικά. Ένας αδιάκοπος, μονότονος ήχος  που μετρά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, ζωές...
Ένας ήχος σταθερός, απρόσκοπτος, συνεχής, διαρκής κυβερνά τη μέρα, τη νύχτα, τον νου, τον άνθρωπο, δέσμιος του χρόνου που απλά περνά και δε λογαριάζει κανέναν και τίποτα. Απλά περνά. Και δεν έχει αρχή ούτε τέλος και χωράει τα πάντα. Αγάπη, μίσος, θυμό, ζήλια, κατανόηση, φιλιά, αγκαλιές, ζωή και θάνατο. Βάσανο και λύτρωση. Κι ο χρόνος κυλά μαζί και παράλληλα με όλα. Απλά περνά...

Θέλω να μιλάμε, να επικοινωνούμε, να καταλαμβαινόμαστε, να αλληλοσυμπληρωνόμαστε σε όλα τα επίπεδα.
Να συζητάμε τα πάντα, από το πιο γενικό στο πιο συγκεκριμένο. Να είναι οι λέξεις μας εικόνες, ιστορίες, διηγήσεις ζωής. Θέλω να σου μιλάω στα ελληνικά για τα πιο περίπλοκα, τα πιο σύνθετα, τα πιο ασύλληπτα πράγματα. Στα αγγλικά για τα απλά, τα καθημερινά, για αυτά που καθορίζουν τη ροή της ύπαρξής μας. Στα γαλλικά, για έρωτα, για ομορφιά, για αισθησιασμό, για όλα αυτά που μας περικυκλώνουν με συναίσθημα. Στα ισπανικά,  για φλογερό, ασίγαστο, άσβεστο, ανίκητο πάθος και τρελό, παράλογο πόθο που καίει και λιώνει κάθε πρόταση, λέξη, ήχο...
Κι όταν στερέψουμε πια από λόγια, όταν μας φαίνονται όλα πια σκέτος θόρυβος, με την αφή, το χάδι, το φιλί, θα βρισκόμαστε και πάλι μαζί στο σκοτάδι, στη σιωπή...