Sunday 30 April 2017


Κι αν πονάς κι εσύ,
τότε ξέρεις πως νιώθω κι εγώ,
κι αφού ξέρεις,
γιατί με πονάς περισσότερο;
Γιατί δε θέλεις να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον, να σταματήσουμε τη μάχη και να δούμε αν σώζεται ο πόλεμος;


Τα μάτια μου σου λένε ότι δε μπορεί να σου πει το στόμα μου. Λάμπω όταν πέφτει το βλέμμα σου πάνω μου. Το χαμόγελό μου σου λέει ότι δε μπορεί να σου πει η φωνή μου. Τα χέρια μου σ' ακουμπούν σπάνια αλλά είναι φορτισμένα  με όλα όσα θέλει να σου πει το κορμί μου. Νιώθω τόσο άγχος γύρω σου που δυσκολεύομαι μερικές φορές να σε κοιτάξω στα μάτια, παρόλο που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να χαθώ στο πράσινο της ίριδας σου. Το μπάσο της φωνής σου ζεσταίνει την καρδιά μου και γλυκαίνει την ψυχή μου. Μου λείπεις ακόμα κι όταν είσαι κοντά μου, αφού δε μπορώ να σε πάρω αγκαλιά, να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου και να σε κρατήσω μέχρι να γαληνέψει η καταιγίδα που βράζει μέσα μου.

Thursday 27 April 2017


Θέλω να γράψεις με τη γλώσσα σου στο σώμα μου το δικό σου χειρόγραφο.
Να εξερευνήσεις το κορμί μου με τα δάχτυλα σου μέχρι να φτιάξεις το δικό σου χάρτη.
Να γεμίσεις κάθε χαράδρα μου με τα φιλιά σου και κάθε σου ανάσα να σβήσει τα ίχνη των άλλων μέχρι να μείνουμε μονο εμείς.

Sunday 23 April 2017


Οδηγώντας στην ομίχλη νωρίς το πρωί σκεφτόμουν εσένα....
Σκεφτόμουν την κουβέντα μας για το πως και οι δυο μας αγαπάμε την ομίχλη,
που τα κάνει όλα να φαίνονται παραμυθένια, μυστηριώδη και καλύπτει τα πάντα με ενα ημιδιάφανο πέπλο μαγείας...
Πιστεύω ότι όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε εμείς οι δυο, είμαστε βαθιά ρομαντικοί. Θαυμάζοντας την ομίχλη που με μαεστρία καλύπτει αυτά που κατά τα άλλα είναι φανερά, έτσι κι εμείς κρύβουμε τους πραγματικούς μας εαυτούς από τους άλλους
γιατί φοβόμαστε να αποκαλυφθούμε εντελώς. Αλλά όπως συμβαίνει και με την ομίχλη, έτσι κι εμείς την κατάλληλη στιγμή θα βγάλουμε το πέπλο που μας καλύπτει και θα δείξουμε ο ένας στον άλλον την πραγματική μας μορφή, τα αληθινά μας συναισθήματα, τα πιο βαθιά μας"θέλω"....

Thursday 13 April 2017


I don't want to think anymore,
I don't want to feel anything,
I wish for my mind to go silent
and my heart to go numb.
I want a quiet lake to look at,
a cloudy sky embroidered with
threads of sunlight and a
breeze so that the tree leaves may
whisper poems to my torn soul.
I want to lay on the grass,
take in the sky and just be lost in time
and space, as the sunbeams caress
my face and the sound of the water
calms the tempest brewing inside of me.

Thursday 6 April 2017

I am constantly torn between two choices:
locking my heart completely or sharing it more often.

Sharing my heart usually ends up with me being either overjoyed or shattered.
Can those brief moments of happiness counter part the  pain and
convince me to continue giving myself to others?

Locking my heart makes me feel safe, secure but also withdrawn and empty.
I always expose to much of me, perhaps to early and I either scare people
away with my sincerity or overwhelm them by sharing too much.
I have yet to find a balance between protecting my feelings and sharing them with others.