Με έχουν καταραστεί με εξαίρετη μνήμη
και μεγάλη καρδιά.
Με ένα μυαλό που θυμάται τα πάντα
και μία ψυχή που τους χωράει όλους.
Τι κατάρα κι αυτή Θεέ μου!
Να σ' αφήνουν πίσω όλοι αυτοί που τους άνοιξες την καρδιά σου
κι εσύ να μην μπορείς να τους ξεχάσεις...
Τους θυμάμαι, όλους αυτούς που πέρασαν από τη ζωή μου,
όλους αυτούς που έκανα χώρο μέσα μου για να τους βάλω,
κι αυτοί έφυγαν περνώντας ο καθένας κι ένα κομμάτι απ' τη ψυχή μου,
μεγαλώνοντας το κενό στο κέντρο της ύπαρξής μου,
αυτό που προσπαθούσα τόσο πολύ να κρύψω.
Τους θυμάμαι όλους κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω
γιατί μου πήραν όλοι από κάτι κι εγώ τους άφησα.
Και δεν έρχεται η λήθη να με λυτρώσει από τις αναμνήσεις,
ούτε η αγάπη που φαντάστηκα ότι υπάρχει εκεί έξω για να με γεμίσει....

Since you never felt the need to see me, really know me,
since you were content with only touching the surface of my lake
and never exploring my depths, I resign.
Someone that was happy with my light,
but was not willing to explore my darkness
and touch the star that flickers in the center of my being,
does not deserve my words.

Να αλλάζεις, να μεταμορφώνεσαι,
να μη μένεις στάσιμος.
Τα λιμνάζοντα νερά βρωμίζουν,
μυρίζουν σαπίλα και θάνατο.
Να κινείσαι, να είσαι ορμητικός σαν χείμαρρος,
να τα παρασέρνεις όλα και να παρασέρνεσαι.
Να μην είσαι ποτέ ο ίδιος και να μη φοβάσαι την αλλαγή,
η αλλαγή είναι που σε σώζει,
η διαφορετικότητα είναι που σε λυτρώνει.  
Να μην είσαι ποτέ ο ίδιος,
να είσαι πάντα αλλιώς
και να μη φοβάσαι να μεγαλώσεις.
Η ηλικία σου είναι οι αριθμοί που συντελούν τον χαρακτήρα σου,
το ποιός είσαι, το πως εξελίσσεσαι
και το πως αλλάζεις.
Η αλλαγή είναι ζωτική και απαραίτητη,
να μην φοβάσαι να αλλάξεις!

Περνάω τα δάχτυλα μου πάνω από τα χείλη σου και τα φιλάω απαλά, ανεπαίσθητα.

Σε κοιτάω που κοιμάσαι
και σ' αγκαλιάζω διακριτικά,

σφίγγοντας το κορμί σου
πάνω στο δικό μου.

Με νιώθεις που κολλάω πάνω σου 

και με τραβάς ακόμα πιο κοντά.

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,
πριν καλά καλά καταλάβεις τι σου γίνεται, αναγνωρίζεις την παρουσία μου διπλά σου

και αποζητάς την ζεστασιά  μου.
Έτσι μας φαντάζομαι τις νύχτες
που δε με παίρνει ο ύπνος

και κλαίγοντας αποκοιμιέμαι. 

Θρηνώντας την αγάπη που δε ζήσαμε 

και τη ζωή που αρνηθήκαμε για να μην πληγώσουμε άλλους....

Κουράστηκα να προσπαθώ διαρκώς
να δικαιολογήσω τις πράξεις μου.
Κουράστηκα να προσπαθώ συνεχώς
να αποδείξω στους άλλους ότι αξίζω.
Αν δεν μπορεί η οικογένεια μου
να καταλάβει το ποιόν μου,
πως περιμένω από τους άγνωστους να με ξεχωρίσουν στο πλήθος;
Κι όμως, οι άνθρωποι που με γνώρισαν τυχαία,
με κατάλαβαν και με εκτίμησαν περισσότερο
από τους "δικούς" μου ανθρώπους.
Και γι' αυτό και μόνο βρίσκω το θάρρος να πω ότι
τα άτομα που έφτασαν κοντά μου σαν άγνωστοι,
κατέληξαν να αποτελούν το σύμπαν μου.
Και δε με νοιάζει που δεν είναι πολλοί,
μου φτάνει που ξέρω ότι  όπως εγώ είμαι λιμάνι για εκείνους
έτσι κι εκείνοι είναι φάροι στο πέλαγος για μένα...

Πόσες εμμονές και ιδέες περι έρωτος,
σου βασανίζουν το μυαλό και καταπονούν τη ψυχή σου;
Πόσα ατελείωτα βράδια είπες "φτάνει" και πόσες αμέτρητες αυγές
ξαναντίκρισες αυτά που σε είχαν τσακίσει τη προηγούμενη νύχτα;
Πόσες φορές ακόμα θα αντέξει η θέλησή σου να λυγίζει
και να μην σπάει κάτω από τα αναρίθμητα "πρέπει";

Άλυτοι προβληματισμοί που τριβελίζουν το είναι σου
και σε αφήνουν εξαντλημένο στο σκοταδι να διαμαρτύρεσαι σιωπηλά,
χωρίς παρηγοριά, στο πάτωμα, να σπαρταράς σαν ψάρι του γλυκού νερού
πεταμένο στη θάλασσα....

Το ξέρω, έχεις συνηθίσει να με βλέπεις στο φως,
χαμογελαστή και πρόθυμη με χέρια ανοιχτά, αλλά πίστεψε με,
δε θα μπορούσες να αντέξεις τα σκοτάδια μου...
Είμαι ικανή για πολύ βαθιά σκοτάδια,
για ωκεάνιες αβύσσους και να σου πω και κάτι, μ' αρέσει εκεί...
Μ' αρέσει που δεν υπάρχει ήλιος να με ξυπνήσει, γιατί προτιμώ τ' αστέρια.
Θέλω να διαλέγω εγώ την ένταση του φωτός που θα με λούζει,
θέλω να ελέγχω εγώ πόσο εμφανής ή αφανής θα είμαι μπροστά σου...
Εσύ όμως  βλέπεις την ανατολή που θες να δεις
και αγνοείς ότι εμένα με μαγεύει η δύση, το τέλος της μέρας,
το μυστήριο λυκόφως που δε θα καταλάβεις ποτέ.
Λυπάμαι, γιατί δεν ένιωσα ότι στ' αλήθεια ήθελες να κοιτάξεις μέσα μου,
να φτάσεις να δεις τι είμαι εγώ, αφού ικανοποιήθηκες με μιαν επιφανειακή αυγή
και δεν έφτασες στο αστέρι που τρεμοπαίζει στο βάθος της ύπαρξης μου...

Σαν τον ύστατο κλαυθμό ενός νεκρού ποιητή,
σαν πίνακας που ταξίδεψε από την Αναγέννηση
για να θρηνήσει το παρόν, έτσι ήρθες και με τρόμαξες.
Σαν αλαβάστρινο άγαλμα που ήθελε να ξαναλαξευτεί,
να αποτινάξει από πάνω του το ζυγό που του κληροδότησε ο δημιουργός του,
έτσι φώναξες και χτυπήθηκες για να αλλάξεις όψη και με ξάφνιασες.
Ξαναγεννήθηκες μπροστά στα μάτια μου σαν πεταλούδα,
σαν στίχος δικού σου τραγουδιού και με συνεπήρες
και σ' ευχαριστώ γι' αυτό, γιατί μαζί σου άλλαξα μορφή κι εγώ.

Αν μπορούσες να νιώσεις πόσο
συχνά σε σκέφτομαι,
θα έβλεπες ότι δεν περνά  στιγμή  που να μην είσαι στο μυαλό μου.
Αν ένιωθες πόσο πολύ θέλω να σε ακουμπήσω, να σε φιλήσω,
δε θα μπορούσες να μου το αρνηθείς.
Αν έβλεπες πως λιώνω για σένα,
για ένα σου βλέμμα γεμάτο νόημα,
για μια σου λέξη τρυφερή,
για ένα άγγιγμα σου ερωτικό,
δε θα μπορούσες να μου αντισταθείς...

Είσαι μαζί μου διαρκώς,
δε λείπεις λεπτό από τις σκέψεις μου.
Λιώνω όταν σ' ακούω να λες το όνομα μου,
λιγοθυμώ όταν  μ' ακουμπάς έστω και τυχαία,
τρέμω μην καταλάβεις τι γίνεται μέσα μου όταν είσαι κοντά μου.
Κοκκινίζω όταν με κοιτάς στα μάτια και κοιτάω αμήχανα το πάτωμα.
Χάνω τα λόγια μου όταν σ' έχω απέναντι μου και χαμογελάω νευρικά.
Φοβάμαι να σου δείξω τη φωτιά που καίει μέσα μου για σένα,
φοβάμαι τι θα γίνει αν δε νιώθεις το ίδιο για μένα...