Είναι κάτι τραγούδια τρυφερά σαν χάδια, που αγγίζουν την καρδιά και παρηγορούν το πνεύμα.

Ακούσματα γνώριμα που καταλαγιάζουν τη θλίψη και κατευνάζουν τις ανησυχίες του νου.

Μελωδίες που σε ταξιδεύουν στο χρόνο, νότες που αγγίζουν κάθε νοητή χορδή της ύπαρξής σου.

Ρυθμικοί παλμοί προερχόμενοι από κάθε κρουστό σημείο του σώματός σου, 

νανουρίζουν με έμμετρο τρόπο όλα όσα σε βασανίζουν. 

Γιατί η μουσική είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τη γιατρειά των ανταριασμένων ψυχών.

Γιατί οι στίχοι των ποιητών είναι φωνές ανθρώπων ανήμπορων να εκφραστούν χωρίς λυρισμό. 

Γιατί ο άνθρωπος με ήχο γεννιέται, με λόγο ζει και σιωπηλά πεθαίνει.

 Σε κρατάω σφιχτά, κι όμως νιώθω την αγκαλιά μου άδεια…

Μου δίνεις τόσο όσο, όμως ποτέ όσο θέλω για να σε χορτάσω…

Τη στοργή και την αγάπη σου τις νιώθω σα λεπτές ψιχάλες, ενώ εγώ έχω την ανάγκη να σταθώ στη μέση της καταιγίδας σου για να ξεδιψάσω.

Ίσως το κενό που έχω μέσα μου να 'ναι κάτι εντελώς ολόδικό μου και να 'ναι άδικο από μένα να σου ζητάω να το γεμίσεις. 

Η ψυχή μου όμως ποθεί τη δική σου, θα 'θελα οι σκέψεις μας να γίνουν ένα, τα χέρια μας να ερωτευτούν με το πρώτο άγγιγμα, η μυρωδιά σου να χαρακτεί στη μνήμη μου και να γεμίσει τα πνευμόνια μου, η γεύση σου να μην αφήσει ποτέ πια το στόμα μου ορφανό. 

Θέλω η όψη σου να αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι της στις ίριδες των ματιών μου, καθώς το βλέμμα σου θα διαπερνά κάθε φυσική αντίσταση που θα προβάλλει το σώμα μου. Να έρθεις τόσο κοντά μου, που ούτε ένας ψίθυρος αέρα να μην μπορεί να περάσει ανάμεσα από τα σώματα μας. Η ανάσα σου να γίνει και δική μου, το δέρμα σου προέκταση του δικού μου και οι κτύποι της καρδιάς μας αδιαχώριστοι…