Ήθελα να με κρατήσεις σφιχτά και να διώξεις όλες τις αναστολές μου.

Να κολλήσεις το σώμα σου στο δικό μου και να ξεπαγώσεις τις αισθήσεις μου.

Τα χείλη σου να ακουμπήσουν τα δικά μου και 

η γλώσσα σου να εισβάλλει στο στόμα μου διεκδικώντας τη δική μου.

Ήθελα τα φιλιά σου να αφήσουν τα σημάδια τους στο λαιμό μου,

τα χέρια σου να αγγίξουν τα στήθη μου, η αγκαλιά σου να αφοπλίσει

τη ψυχή μου και η ανάσα σου στο σώμα μου, να μου εμφυσήσει ξανά ζωή.

Και σαν ξαναζωντανεύω γυναίκα και πάλι, αναστημένη από τα δικά σου χάδια,

να γίνεσαι όλο και πιο τολμηρός, όλο και πιο απαιτητικός από το κορμί μου,

ξυπνώντας μου επιθυμίες που είχα καταπιέσει και "θέλω" που είχα ξεχάσει.

Διάβασες στα μάτια μου όλα αυτά που δεν τόλμησα να σου πω με λέξεις,

ερμήνευσες τις ανάσες μου, τα βογγητά μου, εκπλήρωσες όλες μου

τις προσδοκίες, γκρέμισες τις ανασφάλειες μου και προσκήνυσες ευλαβικά

το κορμί μου, με τόλμη και τυφλή υποταγή.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ψάχνω,
αυτό το κομμάτι μου που είναι εντελώς χαμένο,
που μου λείπει και δε μπορώ να το βρω.
Αυτό που θα κάνει τη ψυχή μου να ηρεμήσει,
την καταιγίδα μέσα μου να καταλαγιάσει,
την καρδιά μου να ξαναγαπήσει.

Νιώθω ότι η πυξίδα μου δεν έχει βρεί ακόμα το βορρά της,
ότι το καράβι μου έχει χαθεί στο πέλαγος,
χωρίς κατεύθυνση, χωρίς πορεία, χωρίς άγκυρα.
Περιπλανιέμαι στο σκοτάδι, χωρίς αστέρια, χωρίς φεγγάρι,
προσπαθώντας να βρω το φως μέσα μου, να το βγάλω προς τα έξω,
αφού δε μπορώ εγώ πια να δω με τα μάτια μου, ψάχνω με την καρδιά.

Ψηλαφίζω το κενό, απλώνω τα χέρια μου, ανοίγω την αγκαλιά μου
ίσως βρω κάπου εκεί έξω, έστω και τυχαία ένα χέρι που να ταιριάζει
μόνο με το δικό μου χέρι, μια αγκαλιά που να εφαρμόσει ακριβώς στη δική μου,
ίσως βρω επιτέλους το βορρά μου...