Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ψάχνω,
αυτό το κομμάτι μου που είναι εντελώς χαμένο,
που μου λείπει και δε μπορώ να το βρω.
Αυτό που θα κάνει τη ψυχή μου να ηρεμήσει,
την καταιγίδα μέσα μου να καταλαγιάσει,
την καρδιά μου να ξαναγαπήσει.

Νιώθω ότι η πυξίδα μου δεν έχει βρεί ακόμα το βορρά της,
ότι το καράβι μου έχει χαθεί στο πέλαγος,
χωρίς κατεύθυνση, χωρίς πορεία, χωρίς άγκυρα.
Περιπλανιέμαι στο σκοτάδι, χωρίς αστέρια, χωρίς φεγγάρι,
προσπαθώντας να βρω το φως μέσα μου, να το βγάλω προς τα έξω,
αφού δε μπορώ εγώ πια να δω με τα μάτια μου, ψάχνω με την καρδιά.

Ψηλαφίζω το κενό, απλώνω τα χέρια μου, ανοίγω την αγκαλιά μου
ίσως βρω κάπου εκεί έξω, έστω και τυχαία ένα χέρι που να ταιριάζει
μόνο με το δικό μου χέρι, μια αγκαλιά που να εφαρμόσει ακριβώς στη δική μου,
ίσως βρω επιτέλους το βορρά μου...