Πώς  μπορούν  να διασταυρωθούν δύο  παράλληλοι   δρόμοι;
Πώς  μπορούν  να συναντηθούν  δύο  νησιά;
Πώς  μπορεί  ο ήλιος  να σμίξει με το φεγγάρι;
Μονάχα  η μοίρα  μας ξέρει  αν είναι  γραφτό
να παρεκκλίνουν δύο  ευθείες  της πορείας  τους.
Αν ένα  σεισμικό πάθος μπορεί  να κάνει  δύο  νησιά  να συγκρουστούν.
Μια έκλειψη  να φέρει  τον ήλιο  κοντά  στη σελήνη.
Μόνο  ένας  κοσμογονικός έρωτας
θα μπορούσε  να μας φέρει  κοντά και αυτόν ζήσαμε...
Αλλά  και πάλι,  αυτά  τα βίαια και γεμάτα  εντάσεις  φαινόμενα
διαρκούν  πολύ  λίγο, γιατί  κάτι τόσο  δυνατό,
δε θα μπορούσε  να έχει  διάρκεια  χρόνου, θα ήταν  καταλυτικό...
Έτσι  κι εμείς  αγάπη  μου, σαν σεισμοί, σαν κομήτες,
σαν διάττοντες  αστέρες, τόσο  ζήσαμε,
τόσο καταστροφικά, διαλύοντας ο ένας  τον άλλον
ώσπου δεν αφήσαμε  τίποτα  πίσω μας πια...

Όταν μια μέρα μ' αγκαλιάσεις και κρατήσεις στα χέρια σου
το κουφάρι του εαυτού μου, θα τρομάξεις.
Όταν με κοιτάξεις στα μάτια και τα δεις θαμπά,
χωρίς ίχνος ζωής, θα κλάψεις.
Όταν δε μείνει τίποτα πια από μένα,
παρά μόνο η σκιά του ανθρώπου που ήμουν κάποτε,
θα λυγίσεις.

Θα λυγίσεις, γιατί μόνο τότε θα καταλάβεις ότι έφυγα
από δίπλα σου και η ευθύνη θα βαραίνει και τους δυο.
Αφού εσύ με άφησες να φύγω, κι εγώ αποδεχόμενη τη μοίρα μου,
με το κεφάλι σκυφτό, χάθηκα στην αφάνεια μιας ύπαρξης χωρίς αγάπη...

Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε,

δε θα τολμήσω να σε κοιτάξω στα μάτια. 

Δε θα ακούσω τον ήχο της φωνής σου,

δε θα αφήσω τις λέξεις σου να αγγίξουν το μυαλό μου.

Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε,

δε θα ανοίξω τα χέρια μου για να σ'αγκαλιάσω,

Δε θα σε πλησιάσω,θα μείνω μακριά σου.

Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε,

αν χαθώ στα μάτια σου,

αν μαγευτώ από τις λέξεις σου,

αν σε πάρω αγκαλιά ακόμα μια φορά,

δε θα αντέξω να σε αποχωριστώ ξανά...