Όταν μια μέρα μ' αγκαλιάσεις και κρατήσεις στα χέρια σου
το κουφάρι του εαυτού μου, θα τρομάξεις.
Όταν με κοιτάξεις στα μάτια και τα δεις θαμπά,
χωρίς ίχνος ζωής, θα κλάψεις.
Όταν δε μείνει τίποτα πια από μένα,
παρά μόνο η σκιά του ανθρώπου που ήμουν κάποτε,
θα λυγίσεις.

Θα λυγίσεις, γιατί μόνο τότε θα καταλάβεις ότι έφυγα
από δίπλα σου και η ευθύνη θα βαραίνει και τους δυο.
Αφού εσύ με άφησες να φύγω, κι εγώ αποδεχόμενη τη μοίρα μου,
με το κεφάλι σκυφτό, χάθηκα στην αφάνεια μιας ύπαρξης χωρίς αγάπη...