Όταν  συναντηθούν οι ματιές  μας
και νιώσεις το βλέμμα  μου να σε διαπερνά,
τότε  θα αποκαλυφθεί  το πάθος  μου για σένα.
Όταν  τα ακροδάκτυλα σου ακουμπήσουν το πρόσωπό  μου
και τα χείλη μου προσκυνήσουν τα δικά  σου,
τότε  θα σβήσει  ο ήλιος
και το φεγγάρι θα μας λούσει με τις χλωμές ακτίνες του.
Όταν  τα χέρια  σου  κάνουν το γύρο του κορμιού μου
και τα χέρια μου το γύρο του δικού σου,
τότε η νύχτα θα φωτιστεί από την αστροφεγγιά.
Όταν  παραδεχθείς στον εαυτό  σου  τα συναισθήματά σου για μένα,
τότε  θα βγεις από  τις σκιές  της μέρας,
θα περάσεις  στο μυστηριώδες φως της νύχτας,
θα χαθείς  μαζί  μου στην απύθμενη δίνη των αισθήσεων...

Δεν ξέρω  τι είναι  αυτό  που ψάχνει
η καρδιά  μου και δεν ησυχάζει ποτέ...
Δεν ξέρω  τι είναι  αυτό  που στροβιλίζεται
γύρω του το μυαλό  μου και δεν  μπορεί να το πιάσει...
Δεν ξέρω  τι είναι  αυτό  που ποθεί  η ψυχή μου
και δακρύζει  καθημερινά μα δεν μπορεί  να το 'χει...
Ξέρω  όμως  μάτια μου ότι  αν ήσουν  εδώ,
δε θα βασανιζόταν το είναι  μου προσπαθωντας να φτάσει  το άφταστο,
θα ήσουν  πλάι  μου και θα ήταν  αρκετό....

Silent, still and empty  of all thought,
I stare blankly into  space.
I feel as if in a trance,
somewhere between reality and dream.
I see everything I want and cannot reach.
Unable to move, in a comatose  state,
I am tortured by images i produce, unwillingly taunting  myself,
showing me all i want and cannot have.
I break me every day,
I hate me more than anyone
has ever hated me.
And then, I try to put me back together
and forgive me.
Day in day out, again and again,
amidst an endless repetitive loop,
trapped in a vicious cycle I create,
no beginning no end, only non stop
consecutive circular movement...

Γιατί το ήξερα αγάπη μου ότι το "θέλω" σου
δεν ήταν αρκετά δυνατό για να νικήσει τις αναστολές σου.
Το ήξερα πριν ακόμα το υποψιαστείς ότι δε θα ερχόσουν.
Το ένιωσα πριν καν σχηματιστεί η ενοχή στο μυαλό σου,
ότι θα παγώσουν τα βήματα σου και δε θα έφτανες ποτέ σ' εμένα.
Γιατί για κάποιο περίεργο λόγο, πάντα υπερνικά η λογική του συναίσθηματος,
ο νους επί της καρδιάς, το "πρέπει" επί του "θέλω"......

Stuck between heaven and hell, in my own purgatory I linger...
I am not worthy of heaven and i don't deserve hell, so I wait...
Forgotten in a place where my conscience is the judge of my actions, i hope for salvation...
No city on earth, no place  in the universe is big enough to hold my restlessness.
I crave for something new to challenge me, to shake off the dust of time that is weighing  me down and resurrect me...