Οδηγώντας στην ομίχλη νωρίς το πρωί σκεφτόμουν εσένα....
Σκεφτόμουν την κουβέντα μας για το πως και οι δυο μας αγαπάμε την ομίχλη,
που τα κάνει όλα να φαίνονται παραμυθένια, μυστηριώδη και καλύπτει τα πάντα με ενα ημιδιάφανο πέπλο μαγείας...
Πιστεύω ότι όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε εμείς οι δυο, είμαστε βαθιά ρομαντικοί. Θαυμάζοντας την ομίχλη που με μαεστρία καλύπτει αυτά που κατά τα άλλα είναι φανερά, έτσι κι εμείς κρύβουμε τους πραγματικούς μας εαυτούς από τους άλλους
γιατί φοβόμαστε να αποκαλυφθούμε εντελώς. Αλλά όπως συμβαίνει και με την ομίχλη, έτσι κι εμείς την κατάλληλη στιγμή θα βγάλουμε το πέπλο που μας καλύπτει και θα δείξουμε ο ένας στον άλλον την πραγματική μας μορφή, τα αληθινά μας συναισθήματα, τα πιο βαθιά μας"θέλω"....