Κι όταν έχω πια γεράσει,
αν μου δοθεί το προνόμιο τούτο,
κι όταν έχω πια μείνει μόνη μου,
κι έχω ξεκουτιάνει,
άραγε θα με θυμάται κανείς;

Θα έχω αγαπήσει κάποιον αρκετά,
τόσο που να αξίζω τη θύμηση του;
Θα έχω κάνει κάτι αρκετά σημαντικό,
τόσο που να με θυμάται η συλλογική
μνήμη του κόσμου ή θα χαθώ σαν τόσοι
άλλοι σαν κόκκος άμμου στην έρημο;

Ας μη με θυμάται κανείς,
ίσως να είναι καλύτερα και για εκείνους
και για μένα. Δε θα με βαραίνει κανένα
ακατόρθωτο κατόρθωμα, ούτε η απουσία μου θα λυπεί αυτόν που αγάπησα
αν η αγάπη μου δε βρει ανταπόκριση...

Η λήθη από μόνη της θα είναι και κατάρα και λύτρωση,
κόλαση και παράδεισος, θάνατος κι ανάσταση....