Αναπολώ την εποχή που μικροί,
λευκοί φάκελοι έρχονταν
με το ταχυδρομείο και περιέκλειαν πολύτιμα λόγια από αγαπημένα
άτομα που έμεναν μακριά.
Είτε μόνιμα, είτε προσωρινά
ήταν μακριά και αυτή η απόσταση
έκανε κάθε γράμμα να μοιάζει
με ένα μικρό θαύμα.
Το καθένα έκρυβε μια γλυκιά
ανυπομονησία στα χαρτιά του
και ήταν μοναδικό στον κόσμο.
Δεν υπήρχε τίποτα πιο ακριβό και πιο ειλικρινές
από εκείνες τις απλές, λιτές χειρόγραφες λέξεις...