Το ξέρω, το βλέπω ότι προσπαθείς πάρα πολύ να μη δείχνεις αυτό που είσαι.
Θες να φαίνεσαι ατρόμητος, ανυπέρβλητος, άνετος και εγκρατής, το "φαίνεσθαι" σου όμως διαφέρει πάρα πολύ από το "είναι" σου.
Το βλέπω στο βλέμμα σου, την ώρα που ηρεμείς, την ώρα που πέφτουν οι άμυνες σου, όταν βγάζεις το προσωπείο που φοράς κάθε πρωί.
Τα μάτια σου σε προδίδουν, βγάζουν μια ευαισθησία και μια λύπη, μια φλόγα που σιγοκαίει, έναν πόθο για κάτι διαφορετικό, κάτι ειλικρινές, για δύο χέρια που θα σε κρατήσουν και θα σε στηρίξουν αφήνοντας σε ελεύθερο όταν το χρειάζεσαι και σφίγγοντας σε δυνατά όταν το έχεις ανάγκη πιο πολύ...
Μπορείς να κρύβεσαι απ' όποιον θες, αλλά από 'μένα όχι, εγώ σε είδα και τώρα πια δε μπορώ πλέον να ξεχάσω αυτό που κρύβεις μέσα σου...