Ήμουν κουρασμένο παιδί, αργότερα εξαντλημένη έφηβος

και μετά μία ταλαίπωρη ενήλικας.

Είχα αρχίσει να φροντίζω τους άλλους από μικρή,

να νοιάζομαι για τα πράγματα που συνέβαιναν στους γύρω μου,

να ανησυχώ για τον κόσμο μου.

Παρόλα αυτά, μεγαλώνοντας η κούραση με βάραινε όλο και περισσότερο,

το νόημα της ζωής, της ύπαρξης, με προβλημάτιζαν συνεχώς,

μέχρι που κατάλαβα ότι η ευθύνη των πάντων δε βάραινε μόνο τους δικούς μου ώμους.

Δεν έπρεπε να αναλάβω εγώ τα πάντα για όλους.

Άργησα να συνειδητοποιήσω αυτά που συνέβαιναν σε μένα,

άργησα πολύ εαυτέ μου να νοιαστώ για σένα, σε παραμέλησα,

σε έβαλα στην άκρη και σε ξέχασα.

 Μετά κατάλαβα ότι έπρεπε να φροντίσω και 'μένα,

να προστατεύσω και 'μένα, να μ' αγκαλιάσω, να με μάθω,

να με αποδεχτώ, να μ' αγαπήσω.

Γι' αυτό έστω και τώρα εαυτέ μου, σου υπόσχομαι ότι δε θα σε

ξαναπετάξω και ούτε ποτέ θα ξαναφήσω άλλον να σε μειώσει

να σε υποτιμήσει, να σε παραγκωνίσει.

 Από 'μένα, σε 'μένα, για 'μένα, μου το υπόσχομαι.