Τι γλυκιά καταδίκη ο κρυφός έρωτας.
Να λιώνεις για τον άλλον, κι όμως τα λόγια σου και οι πράξεις σου να μην μπορούν να του το δείξουν.
Να μη μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο εκτός από εκείνον και να δειλιάζεις να τον πάρεις αγκαλιά και να του πεις αυτά που νιώθεις.
Η ψυχή σου και το μυαλό σου εναλλάσσονται από ανταριασμένες  θάλασσες σε γαληνεμένες λίμνες με το που φέρνεις την εικόνα του μπροστά σου.
Βασανιστήριο κάθε ώρα που περνά περιμένοντας υπομονετικά μια πολυαναμενόμενη συνάντηση μαζί του...
Και πάλι άτολμη να τον κοιτάζεις από μακριά μη μπορώντας να εκφράσεις όλα αυτά που αναμοχλεύονται στο κέντρο της ύπαρξής σου, μένεις άπραγη, παγώνεις και για άλλη μια φορά τον χάνεις...