Έχω συνηθίσει να σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αισθάνομαι δίπλα μου έστω και για λίγο, αραιά και που, και είναι τώρα η απουσία σου πια τόσο αισθητή, που δε ξέρω τι να κάνω...
Σε σκέφτομαι και αυτομάτως χαμογελάω, μιλάω για σένα και λάμπει το πρόσωπό μου, λέω το όνομά σου και αμέσως με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία, λες και μου έχουν στερήσει ότι πολυτιμότερο έχω...
Δε μπορώ να σε δω χωρίς να αναπηδήσει η καρδιά μου από χαρά και λαχτάρα.
Θέλω να σε αγγίξω, να σου χαϊδέψω το μάγουλο, να σε πάρω αγκαλιά, να νιώσω τη ζεστασιά του κορμιού σου και τα χέρια σου να σφίγγουν το σώμα μου...
Δε ξέρω τι να σου πω, πως να σου το πω, φοβάμαι...