Μετά από τόσα χρόνια,
μετά από τόσα καρδιοχτύπια και άλλες τόσες αμέτρητες απογοητεύσεις, εξακολουθώ να θέλω να πιστεύω στην αγάπη.
Στην αγνή, άσπιλη και άμωμη αγάπη.
Σ' αυτήν που υπάρχει στα παραμύθια, στο ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δε ξέρω γιατί...
Η ζωή προσπάθησε πολλές φορές ως τώρα να με μορφώσει, να με εμποτίσει  κυνισμό και ρεαλισμό.
Μάταια από ότι φαίνεται...
Μάλλον είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως...
Ή απλά μια αιώνια αισιόδοξη ύπαρξη...
Τη θέλω την αγάπη,
την αγκαλιά που σε ανακουφίζει, το χάδι που σου ξαναδίνει ελπίδα, το φιλί που σε ανασταίνει...
Πιστεύω στον θυελλώδη έρωτα  και στην αληθινή αγάπη...
Πιστεύω....