Εδώ και λίγες μέρες τώρα
δε σε βλέπω πια, δε σε ακούω πια,
δε σε νιώθω πια δίπλα μου
και πεθαίνω σιγά σιγά...
Νιώθω πως η απουσία σου
μου στερεί το οξυγόνο,
η καρδιά μου σταματά
να χτυπά μακριά σου...
Όταν σε βλέπω έστω και για λίγο,
ανασαίνω και πάλι βαθιά,
προσπαθώντας να κρατήσω
τη μυρωδιά σου,
η καρδιά μου χτυπά σαν τρελλή αναπληρώνοντας όλους τους παλμούς που στερείται όταν λείπεις...
Η φωνή σου είναι εθιστική,
το χαμόγελό σου τροφή για τη ψυχή μου
κι όσο μένεις μακριά,
τόσο εγώ μαραζώνω...
Φλέγομαι από πόθο να σε ξαναδώ, να σε ακούσω και να ξεκινήσω και πάλι να ζω...