Σε περίμενα,
όπως  η γη περιμένει  τη βροχή
μετά  από ένα μακρύ  καλοκαίρι.

Σε περίμενα,
όπως  ο ήλιος  τη σελήνη  στην έκλειψη,
για να μείνουν  οι δυο τους, σκοτεινιάζοντας τον κόσμο.

Σε περίμενα,
να έρθεις  σαν χελιδόνι  που φέρνει  την άνοιξη
να λιώσεις τον πάγο της μοναξιάς.

Σε περίμενα,
όπως  η Ψυχή  περίμενε  τον Έρωτα  κάθε βράδυ,
για να γύρει το κεφάλι  της στο στήθος  του,
να ησυχάσει  και να αποκοιμηθεί.

Δεν ήρθες  ποτέ...
κι έμεινα  άποτη και διψασμένη.
Μόνη  μου, τυφλωμένη από το φως,
κολλημένη  στο χειμώνα, άυπνη κι ανήσυχη,
εγκλωβισμένη στην αιωνιότητα  να καρτερώ.