Θυμάμαι μεγαλώνοντας να με παραξενεύει το γεγονός ότι τα δάκρυα μου ήταν αλμυρά.

Συχνά σκεφτόμουν ότι αφού είχα πικραθεί, ίσως να έπρεπε να ήταν πικρά,

 ή αν έκλαιγα από χαρά, να ήταν γλυκά.

Μετά κατάλαβα γιατί έπρεπε τα δάκρυα μας να είναι αλμυρά...

Ξεχειλίζει η θάλασσα από μέσα μας για να ξεπλύνει τη στεναχώρια.

Πλένεται το πρόσωπό μας με νερό θαλασσινό, 

για να ηρεμήσει η ψυχή μας από το καρδιοχτύπι.

Μόνο ο απέραντος ωκεανός με το γαλάζιο του και την αλμύρα του, 

είναι αρκετά μεγάλος για να χωρέσει είτε τη θλίψη, είτε τη χαρά του ανθρώπου.

Μόνο τα πολυτάραχα κι αεικίνητα νερά της θάλασσας,

 μπορούν να ταυτιστούν με τον εσωτερικό αγώνα της ψυχής μας και να μας εξαγνίσουν.

25/07/2016